De verwarring van de afgodendienaars:

Nadat het de afgodendienaars was mislukt de moslims terug te krijgen vanuit Alhabasha, reageerden zij woedend en waren afgeladen van kwaadheid. Zij namen wraak op de andere moslims, zeker toen zij moesten zien hoe de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, doorging met zijn verkondiging. Zij hadden gemerkt dat Abu Talib hem steunde ondanks de zware dreigementen van hun kant, maar zij wisten geen raad meer. Hun agressie kwam weer naar boven en dus begonnen ze weer met mishandeling van de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, en de moslims die nog bij hem waren. Zij lieten wel een mogelijkheid voor discussie open en probeerden de moslims te verlokken en te verleiden. Zij hebben misschien zelfs bepaalde concessies gedaan en wilden waarschijnlijk ontmoetingen regelen.
Maar ook zouden zij hebben gedacht om de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, te vermoorden en zijn boodschap definitief de grond in te boren. Alleen heeft dit allemaal niet geholpen, integendeel, het effect van hun pogingen was mislukking en hopeloosheid. In het vervolg geven wij een samenvatting van deze ontwikkelingen.

De martelingen en de poging tot moord:

Het was vanzelfsprekend dat de afgodendienaars zich weer zouden beroepen op een nieuwe vorm van agressieviteit na deze mislukking. Zij hebben inderdaad de moslims die er nog waren opnieuw mishandeld en zelfs bij de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, deden ze dat.

U'taibah, de zoon van Abu Lahab kwam bij de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, en vertelde dat hij niet geloofde in '...daarna naderde hij en daalde neer.
* Zodat hij zich op een afstand van twee booglengten (van Mohammed) bevond, of dichterbij', waarop hij de profeet aanviel, zijn overhemd scheurde en in zijn gezicht probeerde te spugen. Maar het kwam in het gezicht van U'taibah terecht. De profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, zei daarna: 'Oh Allah, stuur een hond van uw honden op hem af'. U'taibah vertrok niet lang daarna in een caravaan naar het Shaam-gebied. Zij stopten onderweg en zagen een leeuw rond hen lopen. U'taibah zei toen: 'Deze zal mij opvreten zoals Mohammed daartoe opriep. Hij vermoord me terwijl hij in Mekka zit en ik hier in het Shaam-gebied'. 's Nachts ging hij tussen de mensen slapen maar de leeuw pakte hem bij zijn hoofd tussen al de andere mensen en kamelen en doodde hem.

Ook drukte U'qbah Ibn Abi-Mu'it met zijn been op de nek van de profeet,
Allah's zegen en vrede zij met hem, toen hij neerknielde.

Uit het voorgaande wordt geconcludeerd dat de afgodendienaars, na hun mislukte pogingen, serieus zijn gaan denken over het vermoorden van de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem. Ook als dat tot meer moorden kon leiden. Abu Djahl zei op een dag tegen de mensen van Quraish: 'Mohammed heeft alles geweigerd zoals jullie zien, hij beledigt onze religie, onze ouders en goden en maakt onze dromen belachelijk. Ik beloof Allah dat ik een grote steen zal pakken en op hem ga wachten, zodra hij neerknielt gooi ik die op zijn hoofd. Daarna kunnen jullie me overhandigen of verdedigen. Banu Abd-Munaf kunnen daarna doen wat zij willen'. De aanwezigen zeiden: 'Bij Allah, wij zullen je nooit overhandigen. Ga gerust je gang'.

Op de volgende ochtend pakte Abu Djahl een grote steen terwijl de profeet,
Allah's zegen en vrede zij met hem, aankwam en begon te bidden. De mensen van Quraish zaten al in hun gezelschappen te wachten op wat Abu Djahl ging doen. Hij kwam dichterbij totdat hij in de buurt van de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, was. Maar hij keerde mislukt terug, met een bleek en angstig gezicht. Zijn handen waren helemaal vastgeplakt aan de steen totdat hij hem weggooide. De mensen van Quraish vroegen hem: 'Wat is er aan de hand, Abu'lhakam?' Hij zei: 'Ik ging verrichten wat ik gisteren zei maar er stond een verschrikkelijke kameel, zoals ik nog nooit heb gezien, in de weg. Die kameel wilde me opeten'. De profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, zei dat het Jibriel was en als hij in zijn buurt kwam, hij hem zou versleuren.

Het ergste gebeurde pas daarna.


De mensen van Quraish kwamen bijeen te Alhatim en spraken over de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem.

Tijdens deze bijeenkomst verscheen de profeet en hij begon rondom de Ka'bah te lopen. Toen hij hen voorbij liep begonnen zij echter met hun lasterpraat en knipoogden zij naar elkaar. Natuurlijk had hij het in de gaten.

Zij deden dat drie keer totdat hij stopte en zei: "Horen jullie mij, mensen van Quraish? Ik zweer bij Degene die heerschappij over mijn ziel heeft, dat jullie een slachting te wachten staat". Dit kwam hard aan bij hen, alsof een vogel op iemand's hoofd terecht kwam. De hevigste tegenstander onder hen probeerde hem te sussen.

De volgende dag kwamen zij weer bijeen om de kwestie te bespreken. Toen de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, in hun buurt was, gingen zij tegelijk op hem af,
pakten hem bij zijn kleren en zeiden: "Ben jij het van wie wij de religie van onze ouders moeten verlaten?" Hij antwoordde:

"Dat ben ik". Toen begon de een hem te pesten en de ander begon hem heen en weer te schudden. U'qbah Ibn Abi-Mu'it pakte hem bij zijn hals en probeerde hem zelfs te wurgen. Abu Bakr kreeg te horen: "Help je vriend" waarna hij zich ermee ging bemoeien. Hij pakte U'qbah bij zijn schouders en duwde hem af van de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem.

Hij begon te slaan en zich te verdedigen, terwijl hij zei: "Vervloekt zijn jullie. Vermoorden jullie een man omdat hij zegt dat zijn God Allah is?" Toen lieten zij de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, met rust en pakten in de plaats daarvan Abu Bakr; zij hebben hem flink in zijn gezicht geslagen.


De mensen van Beni Taim hebben hem daarna in een doek naar zijn woning gedragen. Ze waren ervan overtuigd dat hij het niet zou redden, maar aan het einde van de dag kwam hij bij en kon hij weer praten. Hij vroeg naar de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem. Zij namen hem dat kwalijk en zijn bij hemwege gaan. Later kreeg hij te eten en drinken maar hij weigerde te eten of te drinken totdat hij de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, zou zien.

's Nachts hebben zij hem naar de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, gebracht. Hij verbleef in het huis van Al'arqam. Toen Abu Bakr zag dat hem niks mankeerde kon hij pas weer eten en drinken.

Abu Bakr, moge Allah met hem tevreden zijn, wilde naar Alhabasha vertrekken, nadat de beledigingen hem te zwaar werden en zijn leven onmogelijk werd gemaakt.
Toen hij bij BirkAlghamad arriveerde kwam hij Malik Ibn Ad-daghnah tegen, de vooraanstaande van Alqaarah en Al'ahabish. Deze vroeg Abu Bakr waar hij naar toe ging. Hij vertelde hem zijn verhaal. Malik zei: "Iemand als jij vertrekt niet, Abu Bakr. Jij geeft aan de behoeftigen onderhoud goede banden met bloedverwanten. Je bent gastvrij en steunt anderen in hun strijd om rechtvaaardigheid, daarom zal ik jou ook steunen. Ga terug en aanbidt jouw Heer in je eigen land". Zij keerden terug naar Mekka waar Malik verklaarde dat Abu Bakr zijn bescherming en steun genoot. Zij toonden geen weerstand maar zeiden wel tegen Malik: "Vertel Abu Bakr dat hij zijn God thuis moet aanbidden en niet in het openbaar. Wij vrezen dat hij onze vrouwen, kinderen en ook de zwakken onder ons zal beïnvloeden".

Abu Bakr heeft dat een tijd gedaan maar daarna heeft hij een moskee gebouwd op het terrein van zijn woning en begon openlijk het gebed te verrichten en de Koran te lezen.


Malik herinnerde hem aan zijn bescherming. Abu Bakr verklaarde dat hij die niet meer nodig had. Hij zei: "Ik heb voldoende aan de bescherming van Allah".

Abu Bakr was een emotionele man, kon zijn tranen niet tegenhouden als hij uit de Koran las. De vrouwen en kinderen van de afgodendienaars verzamelden zich om hem heen om met bewondering naar hem te kijken; daarom beledigden de afgodendienaars hem.

Gedurende deze moeilijke tijden voor de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, en voor de moslims, vonden bepaalde ontwikkelingen plaats die uiteindelijk tot wat rust hebben geleid onder de moslims. Het waren de bekeringen van twee helden uit Quraish. Deze twee waren Hamzah Ibn Abdulmuttalib,
de oom van de profeet, Allah's zegen en vrede zij met hem, en Omar Ibnulkhattaab, moge Allah met hen tevreden zijn.